De laatste dagen in Nederland waren hectisch en stressvol. Voor mij althans, Sun was de rust zelve.
Ik realiseerde me dat ik naast alle koffie- en eetafspraken met vrienden en familie te weinig tijd had vrijgehouden voor de noodzakelijke voorbereidingen. Inkopen doen en het huis opleveren voor onze huurders kost tijd, zeker als je Kalina heet. Waar ik de Friends dvd's nog even netjes in de kast zet en overal een doekje overheen haal, pleurt Sun wat we niet nodig hebben in een doos, die ik vervolgens weer ga opruimen. Prioriteiten stellen koste me enorm veel moeite, terwijl ik daar op werk meestal geen last van heb. Soms zou ik graag een man zijn, veel effectiever in een dergelijke situatie.

Eenmaal in het vliegtuig bleek dat ook de kalmte van Sun zijn grenzen kent. Hij kreeg een kleine panic attack toen hij zich realiseerde dat we niet op vakantie gingen, maar aan het werk gaan in een derde wereld land. Prompt stootte hij zijn wijntje om, de laatste voorlopig, wat zijn stressniveau nog meer deed stijgen.
In Dubai werden wij herenigd met Marij, een Randstad collega die in Bagerhat gaat werken, gelegen in het zuid-westen van Bangladesh. Bij de gate merkte ik op dat wij de enige blanken waren. Marij fluisterde: “ Ik had nog wel een zonnebankje kunnen pakken, ik heb het gevoel dat ze dwars door me heen kijken!”.
Opeens ontwaarde ik nog een blank gezicht. “ Steffi!” riepen we in koor, een Randstadter uit Duitsland die we eerder ontmoet hadden tijdens de trainingsdagen. Zo stapten we gezamenlijk het vliegtuig in, waar we werden aangestaard door een aantal nieuwsgierige Bengalezen.

De lost&found afdeling op het vliegveld van Dhaka was schrikbarend groot maar gelukkig arriveerden onze koffers binnen 5 minuten, alsof we een speciale behandeling kregen!
Gelukkig stond er een chauffeur van VSO klaar om ons naar ons appartement te brengen want ik had niet geweten waar te beginnen. Overal mensen, riksja's, auto's, bussen, taxi's, gemotoriseerde mini taxi's en daarbovenop getoeter, gebel en geschreeuw.
Ondanks het slechte wegdek en een noodstop hier en daar zijn we alle drie al snel in slaap gevallen. Blijkbaar hadden we vertrouwen in onze chauffeur.

Aangekomen in het appartement dachten wij even te kunnen gaan slapen. Dat bleek een misvatting want tijdens de rondleiding kwamen we langs de trainingsruimte waar andere vrijwilligers op dat moment een bijeenkomst hadden. Wij werden direct voor de groep geplaatst met het verzoek ons voor te stellen. We hadden geen idee wat ons overkwam, beduusd als we waren van de reis en de verslapen dollemansrit door de stad.
Het blijkt dat er hier momenteel een stuk of 25 jongeren zijn, vrijwilligers van een partnerorganisatie van VSO. Een aantal van hen gaat straks ook naar Chittagong Hills Tract, de regio waar Sun en ik zullen gaan verblijven. Een prettig idee, wellicht kunnen we elkaar helpen!

Vrijdag en zaterdag zijn weekenddagen in een Islamitisch land. Dat betekent dat wij pas zondag met onze introductiedagen kunnen beginnen.
Wegens een staking mochten we donderdag het appartement niet verlaten. Aangezien er hier, heel luxe, drie keer per dag voor ons gekookt wordt en we bovendien een starters voedselpakket hebben gekregen, hoefden we ook niet naar buiten. Vanaf het balkon en dakterras konden we een glimp opvangen van de bedrijvigheid op straat.
Vrijdag werden we meegenomen naar Lalbagh Fort in de oude stad. Wat begon als een rustige sight seeing trip eindigde in een fotomarathon met totaal onbekenden! Werkelijk iedereen wilde met ons op de foto, meisjes kregen kusjes van kinderen, handen moesten vastgehouden worden; we waren een ware attractie.

Omdat er vandaag niets gepland stond, besloten Marij, Sun en ik, samen met Kotaro, een vrijwilliger uit Japan, de grote sprong te wagen en zonder begeleiding de buurt te verkennen.
Ik vond het fantastisch! Er is zo ontzettend veel te zien, je komt ogen te kort. Wat een bedrijvigheid!
Winkeltjes waar eten bereid wordt, schoenmakers, kleermakers, kippen in kooien, honden en katten, vuilnisbelten, dooie ratten, handkarren met van alles er torenhoog opgestapeld. Mensen die je aanspreken, met je op de foto willen, naar je lachen en zwaaien. Rioollucht, bedelaars, bussen zo vol dat er mensen bovenop zitten en erachter hangen, 5 keer kijken voor je het waagt over te steken en lawaai waar ik hoofdpijn van krijg.
Maar wat is het gaaf om hier te mogen zijn! Het maakt me nieuwsgierige naar wat ons nog allemaal te wachten staat.
Terwijl ik dit schrijf, schalt de oproep voor het gebed door de straten. Het getoeter en gebel gaan onverminderd door. Wat een stad.....