Introductiedagen Dhaka

Afgelopen zondag zijn de introductiedagen begonnen op het kantoor van VSO. We zijn voorgesteld aan het team, van directrice tot kok en chauffeur; stuk voor stuk hartelijke mensen, sommige met een aanstekelijke lach. Ze zijn allemaal erg blij dat we hier zijn. Een training werd meermalen gestart met de openingszin: “ I’m so happy to see all of your smiling faces”.
Ook kregen we een aantal keer de vraag waarom we voor Bangladesh gekozen hebben. Zo ook van twee mannen op het dakterras van ons appartementencomplex. Tijdens het diner maakte een van hen selfies waar wij overduidelijk ook op stonden. Toen hij begreep dat wij dit doorhadden, kwamen de heren snel bij ons aan tafel zitten. Hoe we heten, waar we vandaan komen, of we getrouwd zijn en kinderen hebben, alles wilden ze van ons weten. Uit nieuwsgierigheid, maar ook uit trots bleek uit de opmerking: “ We are very proud that you come to visit our country”.
Een andere man, werkzaam bij het ministery van Chittagong, ging zelfs zo ver diverse familieleden te bellen die wij vervolgens te woord moesten staan. Het maakte niet uit of ze wakker gebeld werden, ze waren altijd blij iemand uit Nederland te spreken. We kregen zijn visitekaartje, kleedjes die hij zojuist in een museum giftshop had gekocht en we werden door zijn vrouw telefonisch uitgenodigd eens bij hen te gast te zijn. Terwijl het personeel wanhopig met het lichtknopje seinde dat het tijd was om te vertrekken, gaf de beste man opdracht een appel in partjes te snijden om met ons te kunnen delen.
Iedere morgen als wij zitten te ontbijten, komt hij erbij staan. Is het niet met een familielid aan de telefoon, dan wel om te praten of gewoon naar ons te kijken.

Terug naar de trainingsdagen.
Vier dagen zijn we volgestopt met uiteenlopende informatie; de strategie en speerpunten van VSO, geschiedenis en cultuur, instructies op het gebied van veiligheid en gezondheid inclusief een rondleiding door het ziekenhuis van Dhaka. Omdat VSO bussiness partner is, kregen we een special behandeling. Een rondleiding langs alle afdelingen, visitekaartjes van corporate relations en brochures waarin de artsen zichzelf voorstellen, compleet met ervaring en kwaliteiten. Ietwat overdreven misschien maar het is een geruststellend idee dat het ziekenhuis een schone en professionele indruk maakt.

Eindelijk kregen we ook meer informative over het werk dat VSO doet en onze specifieke opdrachten. In een film vertelden onze voorgangers over hun ervaringen. Mijn schrikbeeld kwam voorbij: een gehucht, ver verwijderd van een grotere stad, waar je de groenten op de markt niet herkent en je zelf een kip moet slachten als je trek hebt. Wat een opluchting te horen dat je in Khagrachari gewoon kipfilets kunt kopen!

Wat betreft onze opdracht: vergeet gember en kurkuma. Er zijn inmiddels allerhande nevenprojecten gestart om extra inkomsten te genereren. Sommige mensne hebben geiten, kippen of varkens, anderen zijn bedreven in weven en twee ambitieuze jongens zijn een bedrijfje in mobiele telefonie gestart. Er moeten bussiness plannen geschreven worden en daarnaast moeten we gaan bepalen waar en in wie we onze tijd willen investeren.
Er speelt veel, in verschillende dorpen en onder groepen mensen dus focus is belangrijk. Haalbare doelen stellen anders is de kans groot dat we onverrichter zaken huiswaarts keren. Mijn hoofd loopt over van informatie en op dit moment vind ik het maar spannend allemaal. Het hoort erbij als je aan een nieuwe baan begint.

In mijn vorige blog vertelde ik dat er stakingen gaande zijn die ons belemmeren in onze bewegingsvrijheid. VSO is erg beschermend en wil niet dat wij op dergelijke dagen alleen op pad gaan. We worden overal met de auto naar toe gebracht en krijgen buiten kantoortijden geen kans de toerist uit te hangen. De stakingen worden afgekondigd door de oppositie als pressiemiddel om nieuwe verkiezingen af te dwingen. Daarnaast is er een partij die niet accepteert dat oorlogsmisdadigers uit voormalig West-Pakistan berecht worden door Bangladesh. Zij pakken het rigorous aan door wegblokkades op te werpen en Molotov cocktails op volle bussen te gooien. Precies de redden dat wij morgen per vliegtuig naar onze plaatsing gebracht worden in plaats van over land te reizen zoals oorspronkelijk de bedoeling was. Onze toekomstige werkgever wacht ons op op het vliegveld en brengt ons naar onze nieuwe woonplaats.

So, don’t worry, of zoals ze in Bangla zeggen ‘ chinta corona’, we are in good hands!