Khagrachari, ons nieuwe thuis
Door: Kalina
Blijf op de hoogte en volg Kalina
11 Februari 2015 | Bangladesh, Khagrāchari
Na een vlucht van drie kwartier kwamen we aan op de luchthaven van Chittagong, een zuidelijke havenstad. We zijn Sun, ik en Daniela, een opgewekte Italiaanse dame die eveneens in Khagrachari gaat wonen en werken, bij een organisatie genaamd TUS.
Op het vliegveld werden we opgewacht door een chauffeur die ons door het opnieuw hectische verkeer loodste. Ditmaal eindeloze rijen tomtoms, zoals de babytaxi’s hier genoemd worden. Met het raam gesloten tegen de uitlaatgassen werd het behoorlijk warm in de auto. Dit, in combinatie met de korte nachtrust door de vroege vlucht, zorgde ervoor dat ik opnieuw een deel van de reis gemist heb.
Wat ik wel heb gezien is dat er ingehaald wordt op wegen waar dat eigenlijk niet kan, waarbij beide tegenliggers om het hardst toeteren. Op het nippertje besluit er uiteindelijk altijd één af te remmen en aan de kant te gaan, een manoevre die voornamelijk de dames in de auto verschrikte kreten ontlokt.
Plotseling stoppen we langs de kant van de weg en onze chauffeur roept iets uit het raam. Vanuit het halfdonker komt er een figuur op ons afgelopen. Er wordt wat heen en weer gepraat in Bangla waarna we de oprit oprijden. Naderhand blijkt dat zowel Sun als ik dacht dat dit het moment was waarop we ontvoerd zouden worden. In tegendeel, er worden stoelen voor ons, gewaardeerde gasten, gehaald en er duikt iemand onder de auto, er blijkt iets met de uitlaat aan de hand te zijn. Een kwartier later kunnen we onze reis zonder verdere problemen vervolgen.
Steeds heuvelachtiger en groener is het landschap, met bochtige wegen. Hoewel, groen? Eerder bruin door al het stof en de uitlaatgassen. Het gouden dak van een boeddistische tempel schittert in de zon.
Bij de poort van Khagrachari, vijf en half uur later, stuiten we op een militaire controlepost waar we ons moeten registreren. Als ik opkijk van mijn formulier blijkt zich een groep nieuwsgierige omstanders om ons heen verzameld te hebben.
Vergezeld door medewerkers van ALO en TUS op brommers, rijden we allereerst naar het ALO guesthouse, zoals ons nieuwe onderkomen genoemd wordt. Het is een groot, vrijstaand huis met een eigen poort en tuin. Binnen een entree, 2 slaapkamers, badkamer, apart toilet, keuken en eetkamer. We hebben een Europees- in plaats van hurktoilet en een elektrische waterpomp, terwijl de buren dagelijks fysieke inspanning moeten verrichten. Tot zover vrij luxe.
Desondanks is het wel even wennen. Los van het feit dat de badkamer niet betegeld is en er alleen ijskoud water uit de kraan komt, was het toilet ronduit smerig en tierde de spinrag welig aan het plafond. Anjali, onze voorgangster, heette ons welkom in het huis en sprak ons ferm toe:
“Never look up”. Waarom, daar kwamen we al snel achter. Bangladesh huisvest een groot aantal spinnen, waaronder flink uit de kluiten gewassen exemplaren. Dat ik me niet aanstelde toen ik er één tegenkwam in de badkamer bewees Sun, die een blik op hem wierp en een verwensing uitte.
Ook komt er af en toe een rat op visite, die, zo vertelde Anjeli, eens midden in de nacht op haar bed zat en daar zijn territorium markeerde.
Na twee dagen in de weer te zijn geweest met desinfecterend spul, toiletreiniger, ragebollen, wasmiddel en heel veel handzeep, hopen we dat de frisse geur in huis onze vriend doet besluiten dat hier niets te halen valt.
Wat schoonmaken betreft, hebben we een gat in de markt ontdekt in Khagrachari, wellicht in heel Bangladesh; het blijkt hier vrijwel onmogelijk te zijn een spons en schoonmaakdoekjes te vinden! Staalsponsen in overvloed, maar daar boen je de wc niet mee. Na talloze kraampjes afgelopen te zijn, waar iedereen ons met grote vraagtekens in de ogen aankeek, vonden we iemand die, halleluja, 4 sponsjes had. Wij kochten ze direct allemaal maar deze zijn reeds geheel stukgeboend en ze zijn verder nergens te krijgen. We hopen dat onze verkoper een kans ruikt en er een stel voor ons inslaat, dan nemen we meteen zijn hele voorraad weer af.
Schoon is trouwens een relatief begrip hier in Khagrachari. Vies kan schoner worden maar daar blijft het bij. Vlekken blijf je zien en een ruwe ondergrond zal nooit gaan glimmen. Berusting, de dingen nemen zoals ze zijn, dat zal ik hier moeten leren. Zelfs wat de spinnen betreft.
Op het vliegveld werden we opgewacht door een chauffeur die ons door het opnieuw hectische verkeer loodste. Ditmaal eindeloze rijen tomtoms, zoals de babytaxi’s hier genoemd worden. Met het raam gesloten tegen de uitlaatgassen werd het behoorlijk warm in de auto. Dit, in combinatie met de korte nachtrust door de vroege vlucht, zorgde ervoor dat ik opnieuw een deel van de reis gemist heb.
Wat ik wel heb gezien is dat er ingehaald wordt op wegen waar dat eigenlijk niet kan, waarbij beide tegenliggers om het hardst toeteren. Op het nippertje besluit er uiteindelijk altijd één af te remmen en aan de kant te gaan, een manoevre die voornamelijk de dames in de auto verschrikte kreten ontlokt.
Plotseling stoppen we langs de kant van de weg en onze chauffeur roept iets uit het raam. Vanuit het halfdonker komt er een figuur op ons afgelopen. Er wordt wat heen en weer gepraat in Bangla waarna we de oprit oprijden. Naderhand blijkt dat zowel Sun als ik dacht dat dit het moment was waarop we ontvoerd zouden worden. In tegendeel, er worden stoelen voor ons, gewaardeerde gasten, gehaald en er duikt iemand onder de auto, er blijkt iets met de uitlaat aan de hand te zijn. Een kwartier later kunnen we onze reis zonder verdere problemen vervolgen.
Steeds heuvelachtiger en groener is het landschap, met bochtige wegen. Hoewel, groen? Eerder bruin door al het stof en de uitlaatgassen. Het gouden dak van een boeddistische tempel schittert in de zon.
Bij de poort van Khagrachari, vijf en half uur later, stuiten we op een militaire controlepost waar we ons moeten registreren. Als ik opkijk van mijn formulier blijkt zich een groep nieuwsgierige omstanders om ons heen verzameld te hebben.
Vergezeld door medewerkers van ALO en TUS op brommers, rijden we allereerst naar het ALO guesthouse, zoals ons nieuwe onderkomen genoemd wordt. Het is een groot, vrijstaand huis met een eigen poort en tuin. Binnen een entree, 2 slaapkamers, badkamer, apart toilet, keuken en eetkamer. We hebben een Europees- in plaats van hurktoilet en een elektrische waterpomp, terwijl de buren dagelijks fysieke inspanning moeten verrichten. Tot zover vrij luxe.
Desondanks is het wel even wennen. Los van het feit dat de badkamer niet betegeld is en er alleen ijskoud water uit de kraan komt, was het toilet ronduit smerig en tierde de spinrag welig aan het plafond. Anjali, onze voorgangster, heette ons welkom in het huis en sprak ons ferm toe:
“Never look up”. Waarom, daar kwamen we al snel achter. Bangladesh huisvest een groot aantal spinnen, waaronder flink uit de kluiten gewassen exemplaren. Dat ik me niet aanstelde toen ik er één tegenkwam in de badkamer bewees Sun, die een blik op hem wierp en een verwensing uitte.
Ook komt er af en toe een rat op visite, die, zo vertelde Anjeli, eens midden in de nacht op haar bed zat en daar zijn territorium markeerde.
Na twee dagen in de weer te zijn geweest met desinfecterend spul, toiletreiniger, ragebollen, wasmiddel en heel veel handzeep, hopen we dat de frisse geur in huis onze vriend doet besluiten dat hier niets te halen valt.
Wat schoonmaken betreft, hebben we een gat in de markt ontdekt in Khagrachari, wellicht in heel Bangladesh; het blijkt hier vrijwel onmogelijk te zijn een spons en schoonmaakdoekjes te vinden! Staalsponsen in overvloed, maar daar boen je de wc niet mee. Na talloze kraampjes afgelopen te zijn, waar iedereen ons met grote vraagtekens in de ogen aankeek, vonden we iemand die, halleluja, 4 sponsjes had. Wij kochten ze direct allemaal maar deze zijn reeds geheel stukgeboend en ze zijn verder nergens te krijgen. We hopen dat onze verkoper een kans ruikt en er een stel voor ons inslaat, dan nemen we meteen zijn hele voorraad weer af.
Schoon is trouwens een relatief begrip hier in Khagrachari. Vies kan schoner worden maar daar blijft het bij. Vlekken blijf je zien en een ruwe ondergrond zal nooit gaan glimmen. Berusting, de dingen nemen zoals ze zijn, dat zal ik hier moeten leren. Zelfs wat de spinnen betreft.
-
11 Februari 2015 - 05:11
Rit@:
Jullie leven nu echt in de voor mij alleen via de tv bekende beelden van een derde wereld land.Echt ongelooflijk, wat een cultuurschok! Alles is anders......b.v. Hoe doe je je was daar?Met de hand en groene ( zwarte, bruine.....) zeep ? Je verhalen zijn fantastisch , ga alsjeblieft zo door voordat alles went en je de dingen niet meer ziet maar als gewoon ervaart.Pas goed op elkaar! Je buuffie -
11 Februari 2015 - 07:38
Vellah:
Brrr... Dat is één cultuurschok die ik nog niet overwogen had. Één ding Ka: maak een foto van zo'n achtpoot. Je kent vast nog mijn verhaal uit Gambia en ik heb nog steeds spijt dat ik m niet gefotografeerd heb.
Goed om te lezen in ieder geval dat jullie veilig zijn aangekomen (niet ontvoerd!). Nu kan het avontuur écht beginnen. Xx -
11 Februari 2015 - 08:22
Iris:
Alsof ik een spannend boek zit te lezen....
En die spinnen, ow...wat...erg!!! Ik zou gek worden denk ik?
Sponzen en andere spullen kunnen we ook opsturen he? Geef maar een gil ;) -
11 Februari 2015 - 08:36
Melisse:
Fijn te lezen dat jullie goed zijn aangekomen, blij van! Maar wat een andere wereld... wow... Je schrijft zo mooi dat ik het helemaal voor me zie. Keep it up en sterkte met de spinnen en hopelijk blijven de ratten weg! XXX -
11 Februari 2015 - 09:03
Quirine:
Ahhhhhhhh die spinnen! Ik zal beloven het komende half jaar niet te gillen als ik een spin in huis vind, wetende dat die bij jullie een soort superspin-achtig-formaat hebben dat dagelijks op bezoek komt ;-) Mooie straatbeeld foto's chica! Benieuwd hoe jullie werk daar eruit gaat zien, hoop dat dat ook snel went! XXX -
11 Februari 2015 - 09:35
Merel:
kunnen we geen sponsjes opsturen ;-) xx (als jullie een adres hebben ga ik een poging wagen! Xx -
11 Februari 2015 - 09:42
Renée:
Wauw, wat een ervaringen weer Kalina!! Waar kunnen we de sponzen en het spinnengif naartoe sturen?
Goed om te weten dat je de eerste dag al het gat in de markt hebt gevonden, begin maar vast met het bedrijfsplan ;-).
Heel veel succes en NEVER LOOK UP! -
11 Februari 2015 - 09:54
Jordy:
Lekker.....
doet me denken aan India, waar ik over 2 weken weer zit (en er komen er nog een aantal van dat soort bezoeken dit jaar)
Kakkerlakken en spinnen in overvloed, en not to forget the bed bugs!
Succes met het schoonhouden daar! X (en be careful!) -
11 Februari 2015 - 09:54
Jordy:
Lekker.....
doet me denken aan India, waar ik over 2 weken weer zit (en er komen er nog een aantal van dat soort bezoeken dit jaar)
Kakkerlakken en spinnen in overvloed, en not to forget the bed bugs!
Succes met het schoonhouden daar! X (en be careful!) -
11 Februari 2015 - 09:57
Inge:
Super leuk om te lezen zeg. Smullen om te lezen vanuit mn steriele werkplekje :-)
Ja een foto van een lekkere spin is welkom hoor!
Succes daar! xxx -
11 Februari 2015 - 10:02
Clement :
Je wil daar dus niet zijn als je smetvrees hebt. Goed om te lezen dat het goed met jullie gaat! Succes! -
11 Februari 2015 - 10:54
Marion:
Haha, gisteravond het spinnenverhaal live van Angili en nu in reprise van jou op papier. Smullen!
Sponsjes zijn er in Dhaka, hoor. Maar Jif... my kingdom for some Jif !!! Je eerste klant heb je binnen. -
18 Februari 2015 - 17:12
Margaretha:
Kalina, als je jullie adres door kan geven, dan stuur ik wat dweiltjes naar jullie op met de post. Kan dat?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
