Counting down....

Vrijdag 16 januari, onze laatste werkdag bij Randstad. De dag ervoor al afscheid genomen van mijn werkplek in Alkmaar; kandidaten overgedragen, bureaulades leeggemaakt, nog een borrel gedronken met mijn collega's. Een punt achter anderhalf jaar Baanbrekend, wat is de tijd voorbij gevlogen.
Mailbox opgeruimd, schijf opgeschoond, out of office aan.
7 maanden onbetaald verlof, dat klinkt als een waanzinnige vakantie! Maar of het een vakantie gaat worden of noeste arbeid, dat is nog niet te voorspellen. Ik hoop op een combinatie van beide.

Ik had me voorgenomen om, voordat we het vliegtuig instappen, op te schrijven wat ik van dit avontuur verwacht. Als ik eenmaal daar ben en de ene indruk na de andere op me afgevuurd krijg, weet ik het me vast niet meer voor de geest te halen. En ik denk dat er een wereld van verschil zal zitten tussen mijn verwachtingen en de realiteit straks.

Om te beginnen reken ik erop dat wij met onze mede-volunteers een pittige introductieweek krijgen in Dhaka, gevuld met Banglalessen, veiligheidsvoorschriften en medische adviezen. Zul je zien dat we meteen op de bus worden gezet naar Khagrachari, daar waar we gaan wonen en werken....
Het schijnt het groenste en mooiste gebied van Bangladesh te zijn, heuvelachtig ook. Ik hoop dan ook op wandelingen met prachtige uitzichten in onze vrije tijd.
Ik heb gelezen dat het een aanzienlijke stad is met 'easy access to banks and shops', maar als ik plaatjes bekijk op internet krijg ik de indruk eerder in een verlaten dorp te gaan wonen. Huisvesting wordt geregeld, is ons verteld, maar hoe het eruit gaat zien....Groot of klein, voor onszelf of gedeeld, gemeubileerd of niet, we zullen het zien als we daar zijn.
Ik gok op een ongemeubileerde kledingkast met kakkerlakken, dan kan het alleen maar meevallen. Hoop ik....

Ik denk dat we met de tuktuk naar ons werk zullen gaan en dat we de eerste vijf keer verkeerd rijden omdat we niet begrijpen welke route die dingen nemen. Misschien is er niet eens een route en moet je gewoon een gil geven als je eruit wil.
En dat de baas van ALO, onze toekomstige werkgever, begrijpelijk Engels spreekt maar dat we als de wiedeweerga Bangla moeten gaan leren om contact te kunnen maken met de rest van onze collega's.
Onze opdracht is boeren te helpen hun inkomsten te vergroten door te adviseren over mogelijke afzetmarkten en het vormen van coöperaties. Jaja.....daar heb ik werkelijk nog geen voorstelling van. Ik denk dat ik begin met het herinrichten van de archiefkasten, dan kan ik tenminste 1 vinkje zetten bij het behalen van een succesje;-).

Hoewel ik het allemaal erg spannend vind en er zich langzaam maar zeker een hoop vlinders in mijn buik beginnen te verzamelen, werd ik helemaal blij toen ik herlas wat één van onze voorgangers schreef:

"Hello Kalina,

wow, you are going to Khagrachari! I´m so excited for you! That was the best placement you could get in Bangladesh :-) I was in Khagrachari, too and I worked with Trinamul and ALO. They are all sooo nice. You will love it!"

Veelbelovende woorden die maken dat ik er zin in heb! Zin om avonturen tegemoet te gaan, gekke dingen mee te maken, me te verbazen, m'n neus te stoten en te leren, maar vooral te genieten. Dat moeten we niet vergeten te midden van alle drukte en indrukken: genieten.

Nog 11 dagen.....