'zondagse' wandeling
Door: Kalina
Blijf op de hoogte en volg Kalina
25 Februari 2015 | Bangladesh, Khagrāchari
Ons kantoor ligt op 5 minuten loopafstand van ons huis en je struikelt bijna over de marktkraampjes als je onze steeg uit komt. Ons voornemen om hier te gaan hardlopen is door mij snel verworpen, in de eerste plaats omdat strakke kleding dragen hier geen optie is, in de tweede plaats omdat ik de aandacht die ik nu krijg wel voldoende vind. Ik zie mezelf nog niet met een stoet mensen achter me aan door het dorp rennen. Maar een beetje lichaamsbeweging af en toe kan natuurlijk geen kwaad.
Hoewel de electrische karretjes hier af en aan rijden, besluiten wij daarom soms naar de grote bazaar te lopen. Een wandeling van maximaal een kwartier, afhankelijk van de afleiding onderweg.
De hele route worden we begeleid door “hello, how are you's'” mensen die een stukje met ons op willen lopen en priemende blikken vanuit voorbij rijdende Tomtoms. We lopen om geiten heen die geregeld rustig herkauwend op de weg liggen en verbazen ons over wat er allemaal getransporteerd wordt. Enom lange bamboestengels, meters uitstekend op handkarren, minitaxi's volgestouwd met kookpotten of bananen en een man die stapels bakstenen tegelijk op zijn hoofd van A naar B sjouwt op een drafje door onze steeg. Koeien en kalfjes worden voortgedreven, kippen in en op kooien per fiets naar de markt gebracht. Als een bosje aan elkaar gebonden pluimvee op de grond valt, wat kan gebeuren als de fiets over een drempel rijdt, wordt deze er met een nonchalant handgebaar weer opgeslingerd. Deze route kan ik duizend keer afleggen, vervelen zal het nooit.
Afgelopen weekend, waarmee in Bangladesh vrijdag en zaterdag bedoeld wordt, besloten we het grootser aan te pakken en een wandeling door de omgeving te maken. Twee Europeanen met een fotocamera op pad, het nieuws gaat als een lopend vuurtje rond. Daags erna worden we erop aangesproken: “I saw you taking pictures, of a cow'. Tja, inderdaad, loslopende koeien en geiten, snoepend van afval en dwalend door het verkeer, dat zie je in Nederland niet zo vaak.
Wat ik ook niet eerder heb meegemaakt, is dat een vader zijn peuterzoontje op ons wijst en fanatiek met het handje van het kind naar ons begint te zwaaien, alsof wij Maxima en Wim Lex op Koningsdag zijn.
Als we het dorp uit zijn, komen we bij de Khagrachari Gate en daar beginnen de rijstvelden. Niet zo gelaagd als in Indonesië, wel bijzonder groen en met glanzend water waarin de groeiende sprietjes weerspiegelen. Stukken land vol met gemaaide grashalmen die bij elkaar gebonden worden om als plumeau te dienen. Grote, felgekleurde trucks rijden voorbij, afgeladen met boomstammen en bananen.
Roestige, gedeukte streekbussen, die bijna meer mensen op het dak vervoeren dan erin. Dit schijnt officieel verboden te zijn maar toch worden er kaartjes voor het volledige tarief verkocht. Om het schouwspel compleet te maken, schalt er luide muziek uit megafoons die aan de buitenkant van de bussen bevestigd zijn.
Na een zeer stoffige, onverharde weg gevolgd te hebben, komen we bij een brug. Op een tweede brug, die nog in aanbouw is, staan mannen hoog boven het water rustig te solderen hoewel ze niet gezekerd zijn.
De brug is smal, realiseren we ons als er een grote bus, volgeladen met mensen, toeterend aan komt stuiven. Tegen de spijlen gedrukt, met één oog schuin op het dode varken beneden ons in het water, en één oog op de bus gericht, wachten we tot het stof is neergedaald.
Wat een oase wacht ons aan de overzijde! Een tuin, gelegen op een heuvel, met paviljoentjes waar je iets kunt drinken in de schaduw, uitkijkend over de groene omgeving. Als we zitten te genieten van een verkoelend drankje, weet de lokale bevolking ons ook hier te vinden. Twee stelletjes, het is Valentijnsdag vandaag, vragen verlegen of ze met ons op de foto mogen. Omstanders die al in de rij stonden, blijven teleurgesteld op een afstand staan, als blijkt dat wij het nu wel welletjes vinden. Ook Wim Lex en Maxima willen wel eens wat privacy.
Wat mij verbaast, is dat ik tot nu toe bij eet- en drinkgelegenheden geen toilet heb kunnen ontdekken. Toen we er bij het paviljoen naar vroegen, met behulp van Google Translate toen het Engelse woord geen weerklank vond, keek onze gastheer wat moeilijk. Vervolgens ging hij mij, niet al te enthousiast, voor naar wat zijn woning bleek te zijn! Daar stond ik opeens in een slaapkamer, met wasgoed aan een lijn en mocht ik gebruik maken van zijn badkamer. Ik neem aan dat dit een speciale behandeling was want in Dhaka heb ik mannen gewoon op straat zien hurken. Welke oplossing vrouwen hiervoor gevonden hebben, is mij een raadsel.
Hoewel de electrische karretjes hier af en aan rijden, besluiten wij daarom soms naar de grote bazaar te lopen. Een wandeling van maximaal een kwartier, afhankelijk van de afleiding onderweg.
De hele route worden we begeleid door “hello, how are you's'” mensen die een stukje met ons op willen lopen en priemende blikken vanuit voorbij rijdende Tomtoms. We lopen om geiten heen die geregeld rustig herkauwend op de weg liggen en verbazen ons over wat er allemaal getransporteerd wordt. Enom lange bamboestengels, meters uitstekend op handkarren, minitaxi's volgestouwd met kookpotten of bananen en een man die stapels bakstenen tegelijk op zijn hoofd van A naar B sjouwt op een drafje door onze steeg. Koeien en kalfjes worden voortgedreven, kippen in en op kooien per fiets naar de markt gebracht. Als een bosje aan elkaar gebonden pluimvee op de grond valt, wat kan gebeuren als de fiets over een drempel rijdt, wordt deze er met een nonchalant handgebaar weer opgeslingerd. Deze route kan ik duizend keer afleggen, vervelen zal het nooit.
Afgelopen weekend, waarmee in Bangladesh vrijdag en zaterdag bedoeld wordt, besloten we het grootser aan te pakken en een wandeling door de omgeving te maken. Twee Europeanen met een fotocamera op pad, het nieuws gaat als een lopend vuurtje rond. Daags erna worden we erop aangesproken: “I saw you taking pictures, of a cow'. Tja, inderdaad, loslopende koeien en geiten, snoepend van afval en dwalend door het verkeer, dat zie je in Nederland niet zo vaak.
Wat ik ook niet eerder heb meegemaakt, is dat een vader zijn peuterzoontje op ons wijst en fanatiek met het handje van het kind naar ons begint te zwaaien, alsof wij Maxima en Wim Lex op Koningsdag zijn.
Als we het dorp uit zijn, komen we bij de Khagrachari Gate en daar beginnen de rijstvelden. Niet zo gelaagd als in Indonesië, wel bijzonder groen en met glanzend water waarin de groeiende sprietjes weerspiegelen. Stukken land vol met gemaaide grashalmen die bij elkaar gebonden worden om als plumeau te dienen. Grote, felgekleurde trucks rijden voorbij, afgeladen met boomstammen en bananen.
Roestige, gedeukte streekbussen, die bijna meer mensen op het dak vervoeren dan erin. Dit schijnt officieel verboden te zijn maar toch worden er kaartjes voor het volledige tarief verkocht. Om het schouwspel compleet te maken, schalt er luide muziek uit megafoons die aan de buitenkant van de bussen bevestigd zijn.
Na een zeer stoffige, onverharde weg gevolgd te hebben, komen we bij een brug. Op een tweede brug, die nog in aanbouw is, staan mannen hoog boven het water rustig te solderen hoewel ze niet gezekerd zijn.
De brug is smal, realiseren we ons als er een grote bus, volgeladen met mensen, toeterend aan komt stuiven. Tegen de spijlen gedrukt, met één oog schuin op het dode varken beneden ons in het water, en één oog op de bus gericht, wachten we tot het stof is neergedaald.
Wat een oase wacht ons aan de overzijde! Een tuin, gelegen op een heuvel, met paviljoentjes waar je iets kunt drinken in de schaduw, uitkijkend over de groene omgeving. Als we zitten te genieten van een verkoelend drankje, weet de lokale bevolking ons ook hier te vinden. Twee stelletjes, het is Valentijnsdag vandaag, vragen verlegen of ze met ons op de foto mogen. Omstanders die al in de rij stonden, blijven teleurgesteld op een afstand staan, als blijkt dat wij het nu wel welletjes vinden. Ook Wim Lex en Maxima willen wel eens wat privacy.
Wat mij verbaast, is dat ik tot nu toe bij eet- en drinkgelegenheden geen toilet heb kunnen ontdekken. Toen we er bij het paviljoen naar vroegen, met behulp van Google Translate toen het Engelse woord geen weerklank vond, keek onze gastheer wat moeilijk. Vervolgens ging hij mij, niet al te enthousiast, voor naar wat zijn woning bleek te zijn! Daar stond ik opeens in een slaapkamer, met wasgoed aan een lijn en mocht ik gebruik maken van zijn badkamer. Ik neem aan dat dit een speciale behandeling was want in Dhaka heb ik mannen gewoon op straat zien hurken. Welke oplossing vrouwen hiervoor gevonden hebben, is mij een raadsel.
-
25 Februari 2015 - 05:48
Marij:
Haha hilarisch!!! :) -
25 Februari 2015 - 06:17
Marion:
O, wat zou ik toch graag langskomen en ook zulke wandelingen maken! -
25 Februari 2015 - 09:36
Minke:
Leuk hoor, vooral ook dat je er zoveel fotootjes bij hebt gezet! -
25 Februari 2015 - 09:56
Vellah:
Ka (of moet ik zeggen: Max?), je hebt schrijftalent. Heerlijk weer! Geef Wim-Lex een knuf van me. -
25 Februari 2015 - 16:16
Mabel Hogendonk:
geweldig geschreven, als in een film loop ik mee. Heel fijn die foto's erbij.
Wat een belevenis! Veel liefs, ook voor Sun Wim-Lex. Mab -
10 Maart 2015 - 12:53
Margaretha:
Wat een gaaf verhaal weer!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
