Van funeral tot festival
Door: Kalina
Blijf op de hoogte en volg Kalina
09 Maart 2015 | Bangladesh, Khagrāchari
21 februari in Bangladesh en de rest van de wereld: International Mother Language Day. Een dag waarop de moedertaal en cultuur in het zonnetje worden gezet. De dag vindt zijn oorsprong in 1952, toen studenten van onder andere de universiteit van Dhaka demonstreerden voor de erkenning van hun taal, het Bangla, als een van de twee nationale talen in het toenmalige Pakistan. Een actie met een bloedbad tot gevolg. Een vreselijke gebeurtenis waar gelukkig vandaag de dag nog steeds, op positieve manier, aandacht aan geschonken wordt.
Wij waren door Ravong Youth Club uitgenodigd bij de festiviteiten aanwezig te zijn. Als eregasten, zo bleek bij aankomst.
Ravong is de YC van het dorp Mongour Para waar een Marma gemeenschap woont. Het Marma schrift wordt steeds minder gebruikt omdat de kinderen Bangla leren schrijven op school. Om de cultuur in ere te houden, heeft Ravong het initiatief genomen lessen te organiseren in het geschreven Marma.
Omdat ik van te voren het idee kreeg dat er geen speciale aandacht aan deze dag geschonken zou worden, er stond enkel een examen op het programma, was ik positief verrast door de feestelijke aanblik van het tafereel. Boven de schoolbanken die in de schaduw onder de bomen neergezet waren, hingen balonnen en letters uit piepschuim gesneden te wiegen in de wind. Het geheel werd omlijnd door vrolijk geverfde bamboetouwen. Dat dit eigenlijk als wegafzetting zou dienen voor de boedistische begravenis die de week erop gepland stond, mocht de pret niet drukken.
De kinderen deden examen, jong en oud door elkaar, de een wat serieuzer dan de ander. Sommigen zaten omgekeerd op hun stoel bij de achterburen te spieken, terwijl een jonge monnik duidelijk wel gestudeerd had. Wij werden tot onze verbazing verzocht aan de hoofdtafel plaats te nemen, samen met andere belangrijke lieden. Prompt kreeg ik de microfoon in mijn handen gedrukt, of ik iets wilde zeggen over deze dag. Ik vind het altijd prettig op zoiets voorbereid te zijn maar hier werden we mooi voor het blok gezet. Gelukkig waren we er op gekleed, Sun had voor deze gelegenheid zelfs zijn stropdas omgedaan. Wij werden meermalen officieel voorgesteld waarbij mijn naam een struikelblok vormde en van een briefje voorgelezen moest worden. Vele speeches volgden, hoofdzakelijk in Bangla of Marma, waarbij ik enkel woorden als international, volunteer en VSO begreep. Daarna werden wij gevraagd de prijzen uit te reiken waarbij de kinderen ons allemaal verlegen een handje kwamen geven en met cadeau en al op de foto werden gezet. De ochtend werd afgesloten met traditionele dansen, perfect opgevoerd door 5 kleine meisjes in prachtige jurken, zang en muziek.
Hoe groot was het contrast met de begravenis die, hoe tegenstrijdig dit ook moge klinken, tot een commercieel evenement was verheven. De monnik in kwestie was een zeer gerespecteerd man in de wijde omgeving en bij hoge uitzondering was er geld ingezameld om de crematie groots aan te pakken. Denk aan een overvol festivalterrein compleet met vele eetstalletjes, hebbedingenkraampjes en een heus houten mini reuzenrad. Er werd een wedstrijd touwtrekken gedaan waarbij een voor de gelegenheid geknutseld tempelhuisje hardhandig over de streep getrokken werd. Dansers die als militairen synchroom bewogen, hadden als taak de spits van torentje door onverwachtse bewegingen te doen afbreken. In de brandende zon moet dat een zware opgave zijn geweest als ik als toeschouwer al een zonnesteek nabij was.
En dan het hoogtepunt van de dag, het afschieten van vuurwerk richting de prachtige boot waar het lichaam van de monnik in lag. Niet alle pijlen ontbrandden naar behoren en ontploften met harde klappen temidden van de omstanderders met hysterisch gegil en gejuich tot gevolg. De laatste pijl zette de boot in vuur en vlam zodat het lichaam aan zijn reis naar de hemel kon beginnen. Dat was het sein voor een ieder om huiswaarts te keren, begeleid door wensbalonnen en siervuurwerk dat de hemel kleurde en vreugdekreten aan de menigte ontlokte.
Dat niemand meer aandacht had voor de boot vonden wij op zijn zachtst gezegd bijzonder. Toen dacht ik aan het mini reuzerad en keek naar de lange rij gokkraampjes. Zoiets kan vast alleen in Bangladesh.
Wij waren door Ravong Youth Club uitgenodigd bij de festiviteiten aanwezig te zijn. Als eregasten, zo bleek bij aankomst.
Ravong is de YC van het dorp Mongour Para waar een Marma gemeenschap woont. Het Marma schrift wordt steeds minder gebruikt omdat de kinderen Bangla leren schrijven op school. Om de cultuur in ere te houden, heeft Ravong het initiatief genomen lessen te organiseren in het geschreven Marma.
Omdat ik van te voren het idee kreeg dat er geen speciale aandacht aan deze dag geschonken zou worden, er stond enkel een examen op het programma, was ik positief verrast door de feestelijke aanblik van het tafereel. Boven de schoolbanken die in de schaduw onder de bomen neergezet waren, hingen balonnen en letters uit piepschuim gesneden te wiegen in de wind. Het geheel werd omlijnd door vrolijk geverfde bamboetouwen. Dat dit eigenlijk als wegafzetting zou dienen voor de boedistische begravenis die de week erop gepland stond, mocht de pret niet drukken.
De kinderen deden examen, jong en oud door elkaar, de een wat serieuzer dan de ander. Sommigen zaten omgekeerd op hun stoel bij de achterburen te spieken, terwijl een jonge monnik duidelijk wel gestudeerd had. Wij werden tot onze verbazing verzocht aan de hoofdtafel plaats te nemen, samen met andere belangrijke lieden. Prompt kreeg ik de microfoon in mijn handen gedrukt, of ik iets wilde zeggen over deze dag. Ik vind het altijd prettig op zoiets voorbereid te zijn maar hier werden we mooi voor het blok gezet. Gelukkig waren we er op gekleed, Sun had voor deze gelegenheid zelfs zijn stropdas omgedaan. Wij werden meermalen officieel voorgesteld waarbij mijn naam een struikelblok vormde en van een briefje voorgelezen moest worden. Vele speeches volgden, hoofdzakelijk in Bangla of Marma, waarbij ik enkel woorden als international, volunteer en VSO begreep. Daarna werden wij gevraagd de prijzen uit te reiken waarbij de kinderen ons allemaal verlegen een handje kwamen geven en met cadeau en al op de foto werden gezet. De ochtend werd afgesloten met traditionele dansen, perfect opgevoerd door 5 kleine meisjes in prachtige jurken, zang en muziek.
Hoe groot was het contrast met de begravenis die, hoe tegenstrijdig dit ook moge klinken, tot een commercieel evenement was verheven. De monnik in kwestie was een zeer gerespecteerd man in de wijde omgeving en bij hoge uitzondering was er geld ingezameld om de crematie groots aan te pakken. Denk aan een overvol festivalterrein compleet met vele eetstalletjes, hebbedingenkraampjes en een heus houten mini reuzenrad. Er werd een wedstrijd touwtrekken gedaan waarbij een voor de gelegenheid geknutseld tempelhuisje hardhandig over de streep getrokken werd. Dansers die als militairen synchroom bewogen, hadden als taak de spits van torentje door onverwachtse bewegingen te doen afbreken. In de brandende zon moet dat een zware opgave zijn geweest als ik als toeschouwer al een zonnesteek nabij was.
En dan het hoogtepunt van de dag, het afschieten van vuurwerk richting de prachtige boot waar het lichaam van de monnik in lag. Niet alle pijlen ontbrandden naar behoren en ontploften met harde klappen temidden van de omstanderders met hysterisch gegil en gejuich tot gevolg. De laatste pijl zette de boot in vuur en vlam zodat het lichaam aan zijn reis naar de hemel kon beginnen. Dat was het sein voor een ieder om huiswaarts te keren, begeleid door wensbalonnen en siervuurwerk dat de hemel kleurde en vreugdekreten aan de menigte ontlokte.
Dat niemand meer aandacht had voor de boot vonden wij op zijn zachtst gezegd bijzonder. Toen dacht ik aan het mini reuzerad en keek naar de lange rij gokkraampjes. Zoiets kan vast alleen in Bangladesh.
-
09 Maart 2015 - 08:33
Melisse:
Wat mooi geschreven weer. En zo leuk die foto's erbij! Als ik het lees maak ik er een beeld bij, en dan blijkt het (natuurlijk!) uit de foto's heel anders te zijn. Vooral dat minirad, geweldig!! En de boot is veel groter dan ik gedacht had.
Bedankt voor dit mooie verhaal lieve Ka. XXX -
09 Maart 2015 - 09:31
Minke:
Wat een mooi verhaal Ka. Dit zijn wel echt de bijzondere dingen die je mee mag maken omdat je tijdelijk echt onderdeel van de samenleving bent. Heel bijzonder! -
09 Maart 2015 - 09:38
Berend Peter Hogen Esch:
Ik ben het helemaal met Melisse eens.
Ooit mocht ik een echte volkscrematie op Bali bijwonen, een stuk eenvoudiger en minder kleurrijk, maar de feestelijke sfeer is wel vergelijkbaar denk ik. -
10 Maart 2015 - 01:52
Rit@:
Wat een kleurrijk spektakel daar! Prachtig!Jjullie mochten toch ook wel in het fantastische reuzenrad,hè? The Londen Eye is daar niks bij! Wat een superfestival! -
10 Maart 2015 - 12:27
Lulu:
Inderdaad, jullie boffen met zo'n unieke locatie vol zeldzame ervaringen, waar je opgenomen wordt in de gemeenschap en tegelijkertijd met alle egards, bijna als 'celebrity' behandeld wordt. De foto's stralen feestelijkheid, vreugde, trots en kleur uit, prachtig werkelijk. Lezen over dat soort eenvoudige spelletjes en vermaak deden me denken aan mijn jeugd in Nieuw Zeeland zestig jaar geleden, toen we ook met weinig middelen plezier konden maken.
Zoveel aandacht en overdonderende gebeurtenissen zouden voor mij een beetje teveel van het goede zijn geloof ik, maar gelukkig weten jullie daarop met enthousiasme en gepaste respect te reageren. Op de foto zien jullie beiden piekfijn uit: "dressed for the occasion"! -
11 Maart 2015 - 13:20
Iris:
Wow wat een bijzondere ervaringen weer. Grappig dat ik meteen een plaatje in mijn hoofd vorm als ik jullie blog lees en dat de foto's het vervolgens nóg bijzonderder maken dan ik had kunnen bedenken. En die boot....gigantisch!!! -
11 Maart 2015 - 17:55
Vellah:
Schitterend verhaal weer. Uniek om mee te maken, lijkt me. Dat is een hele ervaring rijker!! X -
12 Maart 2015 - 05:12
Marion:
Feestelijke begrafenissen... ook meegemaakt in Indonesie. Maar toch weer heel anders, al was het maar omdat het geen boedhisten waren.
Tjee, Kalina, jullie leiden daar in CHT toch wel een heel ander leven dat mijn stadse bestaan in Dhaka. Soms word ik er een ietsiepietsie afgunstig van... Hartstikke leuk, hoor, en ik ben echt heel blij voor jullie! -
12 Maart 2015 - 12:55
Margaretha:
Hi Kalina,
Wat een fantastische ervaring dat jullie dit mogen meemaken!! Wat zien die meisjes er prachtig uit en wat een mooie foto's!! Liefs Margaretha XX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
