Shubo nobo borsho! Deel 2

Na alle festiviteiten rondom Oud & Nieuw pakten wij onze spullen met een minivakantie tussen de Noordelijke theeplantages in het vooruitzicht. Ik had me in Nederland al laten vertellen dat reizen in Bangladesh flexibiliteit vereist. Dat schoot me te binnen toen ik gefrustreerd achter de computer zat op zoek naar bussen en vertrektijden. Er zijn onnoemelijk veel busmaatschappijen in dit land en het is niet te achterhalen welke je op de gewenste plaats van bestemming zal brengen, laat staan hoe laat. Dat wij in een gehucht wonen, maakt de zaak er niet makkelijker op. De reisinformatie die online of in de Lonely Planet te vinden is, benoemt uitsluitend de grote steden. Suva wist dit mooi in woorden te vatten: “We don’t book via Internet, we just go there”.

Duidelijk, de planning kon het raam uit en we gingen op zoek naar onze ‘vrije reizigers instelling’. Met behulp van een vriendelijke Bengalees wisten we een busticket Khagrachari-Chittagong te bemachtigen. Hoe de reis daarna verder zou gaan, bleef een misterie. We besloten daarom de eerste bus te nemen om onze kansen te vergroten dezelfde dag nog in Sylhet aan te komen. Vooruitdenken wordt in dit land echter direct bestraft, daar kwamen we snel achter.

In Chittagong werden we gedropt op een busstation annex benzinepomp. We hadden geen idee waar we waren, maar wat ons wel snel duidelijk werd, was dat dit niet de juiste halte was voor de bus naar Sylhet. Sun stapte op een groepje Bengalen af die geen Engels bleken te spreken maar zich daar allerminst door lieten weerhouden. Op de vraag ‘ bus to Sylhet?’ werden we geacht hen te volgen naar, wel ja, een toilethuisje. ‘No no, Syl-het!’, probeerde Sun nogmaals. ‘Yes yes, toi-let!’ was het enthousiaste antwoord.
Dit schoot niet op dus stapte ik op een stel goed geklede jongemannen af, hopende dat zij hoger opgeleid zouden zijn. Goddank bleken de heren naar hetzelfde busstation als wij te moeten en ze boden ons met plezier een lift aan in hun auto. Drie man met een koffer, wij, met een grote reistas en twee stuks handbagage, en een reeds gevulde kofferbak. Bengalen zien nergens een probleem in, maar ons ruimtelijk inzicht vertelde ons dat dit fysiek echt onmogelijk was. Na het riedeltje ‘no problem no problem!’ ‘no please, we take CNG’ drie keer herhaald te hebben, hielpen ze ons met tegenzin in een taxi die ons naar het goede station bracht. Ons triomfantelijke gevoel over het overwinnen van deze eerste horde werd snel de kop ingedrukt toen we te horen kregen dat er alleen een nachtbus naar Sylhet vertrok, negen en een half uur later. Daar sta je dan, met al je bagage; de planning die je stiekem toch had kon meteen weer het raam uit. We waren genoodzaakt ons een dag in Chittagong te vermaken.

Aan dit verblijf wil ik niet te veel woorden vuil maken omdat de stad zelf al smerig genoeg is. Ronduit goor kan ik beter zeggen. Vuilnis ligt meer naast containers dan erin, temidden waarvan zwarte raven en mensen scharrelen op zoek naar iets van hun gading. In combinatie met de open riolen, te zien door grote gaten in het trottoir, is de stank soms niet van de lucht. In de drie uur dat wij in de bloedhitte met onze bagage hebben rondgesjouwd, heb ik werkelijk niets moois aan deze stad kunnen ontdekken. Totdat we besloten ons verblijf noemenswaardig te maken door de rest van de dag in de lounge van het pas geopende Radisson hotel door te brengen. Je bent een hotello of je bent het niet.
Een gewaagde beslissing want het contrast kon niet groter zijn; onze vieze zwarte voeten op het witte glimmende marmer en schone tapijt. Bezweet en met het schaamrood op onze kaken moesten we met onze stoffige tas door een scanner. Desondanks wist men onder deze vermomming alsnog het koninklijk paar te identificeren want we werden door verschillende managers hartelijk welkom geheten. Van de executive chef kregen we bij het diner zelfs een stuk pizza van het huis aangeboden. Wim-Lex en Max mogen natuurlijk zelf bepalen of ze slippers en smerige kleding willen dragen in een sjiek hotel.

De standaard kamikaze acties daargelaten heeft de nachtbus als voordeel dat er aanzienlijk minder getoeterd wordt. Het donker heeft echter als nadeel dat je dingen minder goed ziet. Plotseling een harde klap. Ondanks de verontruste blikken van de passagiers vond de chauffeur het de moeite van het uitstappen niet waard. Toen we ’s ochtends moesten stoppen omdat de bus een lekke band had, ontdekten wij een gat in de bumper en een verbrijzeld raam. Ook daar doen ze hier niet moeilijk over. Afplakken met tape en karren met die handel.

Sylhet was een verademing na Chittagong, maar het was er niet minder warm en zeker net zo stoffig. We besloten alvast ons ticket voor de bus naar Srimangol te boeken, het doel van deze reis. Ook hier werden korte metten gemaakt met onze pogingen te plannen. De bus heeft geen vaste vertrektijden en er werd meewarig gelachen toen wij onze kaartjes vooruit wilden betalen. Dat doe je natuurlijk pas op het moment dat je weg wilt. ‘Come when you want, 8, 9, 10 o’clock!”. En inderdaad, de volgende ochtend kochten we een ticket, stapten de bus in en een kwartier later waren we onderweg. Soms, als je al je verwachtingen het raam uit hebt geslingerd, verlopen dingen onverwacht soepel.

Srimagol, een oase na de lange reis en stoffige steden. Onze accommodatie, een idilisch bamboe huisje tussen het groen met een terras uitkijkend op een stromend riviertje. Krekels die oorverdovend en synchroon hun muziek lieten horen. Theeplantages zover het oog rijkt, vlak of golvend over de heuvels. We huurden fietsen en voelden ons even weer echte Amsterdammers, genietend van een koel briesje als we een heuvel afzoefden. Zwaaiend naar de pluksters met hun gevlochtend hoedjes en de kinderen in de dorpen volgden we zandwegen tussen de theestruiken en ploegden we door stroompjes. We dronken de beroemde ‘zeven lagen thee’, waanden ons in de serie ‘Lost’ in een tropisch regenwoud, zagen een olifant en fotografeerden een joekel van een spin.
Veel te snel was het tijd om weer aan de terugreis te beginnen.

Het niet-plannen ging ons dit keer fantastisch af; de bus naar Sylhet kwam ons tegemoet rijden toen wij op zoek waren naar de bushalte. Sun stak zijn hand op en we werden zo, met tassen en al, naar binnen getrokken. Er is altijd plaats in een bus in Bangladesh. In Chittagong wisten we nu de naam van het juiste station en een uur later waren we onderweg naar Khagrachari. Na een reis van maar liefst 18 uur openden we de poort van onze tuin en we verbaasden ons erover hoe vlot het was gegaan. Ik denk dat je dan wel van inburgering kunt spreken.