De eerste werkweek
Door: Kalina
Blijf op de hoogte en volg Kalina
17 Februari 2015 | Bangladesh, Khagrāchari
Wat enigzins traag begon, eindigde in een stroomversnelling en voor we het wisten zat onze eerste week bij ALO er alweer op. De spits is eraf!
Het begon alles behalve veelbelovend toen onze directeur, Arun genaamd, met een serieus gezicht vertelde dat er plotseling nieuwe regelgeving is, die voorschrijft dat bezoekers van Chittagong Hills Tract een maand van te voren toestemming moeten aanvragen om het gebied te mogen betreden. Dit verzoek was voor ons inmiddels ingediend maar nog niet gehonoreerd. We zijn daardoor, officieel gezien, gelimiteerd in onze bewegingsvrijheid. ALO vindt echter dat wij wel moeten kunnen werken nu we hier zijn. De zogenaamde Youth Clubs waar ALO mee werkt, liggen in de directe omgeving van ons kantoor en er is geen bezwaar om deze te bezoeken. Dat klonk al beter. Tot onze directeur vervolgde met de woorden: “ Ik heb het erg druk dus ik heb vandaag geen tijd voor jullie”.
Gelukkig had ik me mentaal voorbereid op een dergelijke situatie, de teleurstelling viel dus mee. Ik moest er eigenlijk een beetje om lachen.
Omdat ons nog geen bureau toegewezen was, zijn we in de trainingsruimte gaan zitten. Van VSO hadden we een bibliotheek aan documenten gekregen die we nu rustig konden doornemen. Toen Anjali ons voorstelde aan een aantal collega’s bleken zij net aan de thee te zitten met, jawel, directeur Arun, genietend van zijn waterpijp. Wij moesten erbij komen zitten, wat ons de kans gaf het ijs te breken met de meegebrachte stroopwafels.
Later, terug in de trainingsruimte, besloot Arun ons gezelschap te houden met zijn laptop en, wederom, zijn waterpijp. Hij legde uit dat hij een kettingroker is en de onhebbelijkheid heeft aan drukte te willen ontsnappen met een rokertje. Het zal de Bangladeshi way of life wel zijn, maar hij maakte op mij een vrij ontspannen, en bij vlagen humoristische indruk. Immer kauwend op een pakketje, bestaande uit een groen blad met noot en limoenpasta, dat mond en tanden een griezelige rode kleur geeft.
Omdat het Anjali’s laatste dag was in Khagrachari, nodigde Arun ons met z’n drieën uit ’s avonds bij hem te komen eten. We werden in de voorkamer ontvangen, waar de meegebrachte chocolaatjes resoluut door hem geweigerd werden. Zijn vrouw kwam stilletjes binnen, groette ons met een hoofdknik en nam de chocolaatjes wel aan, waarna ze naar haar werk vertrok. Het diner werd bereid door, zo neem ik aan, een hulp in de huishouding. De sfeer was vrij formeel en daarom enigszins ongemakkelijk. Gelukkig vertelt Arun graag over zichzelf en benadrukt dat hij in deze regio een gerespecteerd man is. Toen wij vroegen naar de periode die hij heeft doorgebracht bij het verzet, kwamen de foto’s op tafel. Al met al een eer om bij de directeur te worden uitgenodigd. Uitzonderlijk is ook dat we zijn privé toilet mogen gebruiken op kantoor. Hij kwam naar ons toe met de woorden: “Sunny, I saw you waiting for her. In case of emergency, you can use”.
Nadat wij weer een halve dag hadden zitten lezen en vroegen of we iemand ergens mee konden helpen, was het antwoord: “ Go home, get some rest”. Dat moet je niet tegen ons zeggen, resultaatgericht als we zijn. Tijd dus om het voortouw te nemen. Nadat de plannen vier keer gewijzigd waren, zijn we samen met de zogenaamde focal person van onze organisatie, de contactpersoon voor alle partijen waar ALO mee werkt, bij drie Youth Clubs (YC) op bezoek geweest. Een YC bestaat uit een groep jongeren tussen 18 en 35 jaar die zich vrijwillig inzetten voor hun gemeenschap. Zij kunnen, met hulp van VSO en ALO, kleine onderneminkjes starten en dienen zo als voorbeeld. Ook kunnen zij zich inzetten voor locale projecten, zoals het installeren van sanitaire voorzieningen of het geven van taallessen. Het is de bedoeling dat wij observeren, veel vragen stellen en er zo achter komen waar onze ‘ business development’ vaardigheden van pas kunnen komen.
Dat klinkt eenvoudiger dan het is. De leden van de YC’s spreken hoofdzakelijk hun eigen dialect, daarnaast Bangla en een enkeling durft een paar woorden in het Engels te zeggen. De helft van de tijd verstaan wij daardoor niet wat er gezegd wordt en zijn wij afhankelijk van onze focal person, die in dit geval als tolk optreedt. Of hij letterlijk vertaalt wat wij hem vragen, kunnen we alleen maar raden. Als een lang gesprek in het Bangla tussen focal person en vrijwilliger resulteert in het antwoord ‘he doesn’t know’, betwijfelen we dat ten zeerste.
Vergaderingen verlopen rommelig, ongestructureerd en zijn voor mij soms moeilijk te volgen. Eén van de clubhuizen ligt aan een doorgaande, verkeersrijke weg. Omdat het erg donker is in het van houten palen gemaakte pand, staat de deur open. Het gesprek is niet meer te volgen als er een grote truck voorbij komt razen. Mannen rochelen luidruchtig en staan op om uit het raam te spugen, telefoons gaan hard rinkelend af en worden op luide toon beantwoord, dwars door een gesprek heen en clubleden komen en gaan wanneer het hen uitkomt.
Vragen die wij stellen, blijven onbeantwoord in de lucht hangen of krijgen een antwoord dat niet aansluit op de vraag. Soms doen we een suggestie die van de hand gewezen wordt, om vervolgens later als onderwerp ingebracht te worden alsof het een nieuw idee is. Het is geen onwil, zoveel is ons wel duidelijk. Wij zijn nieuwe gezichten en worden geintroduceerd als experts op het gebied van marktontwikkeling. Mensen stellen zich, vooral richting mij, terughoudend op en richten zich voornamelijk op Sun. Mannelijke clubleden gaan zonder aarzelen naast hem zitten, maar de twee stoelen naast mij blijven leeg. Zelfs meisjes kijken me stiekem van onder hun wimpers aan en zeggen geen woord. Mannen voeren het hoogste woord lachen met Sun om zijn pogingen Bangla te spreken. Vervolgens vragen ze aan hem of ik ook Bangla spreek.
Frustrerend soms want wij willen graag weten waarmee we ons nuttig kunnen maken. Tegelijk realiseer ik me dat we hier pas net zijn en geduld moeten hebben. Ondanks alle chaos zijn we al het een en ander te weten gekomen over de inkomsten genererende activiteiten van de locale bevolking: het hoeden van varkens, geiten en kippen, viscultivatie en het, door middel van wormen, produceren van compost. Er gaat een wereld voor me open.
Zolang wij het voortouw nemen wat actie betreft, komt het vast goed. Op naar week twee!
Het begon alles behalve veelbelovend toen onze directeur, Arun genaamd, met een serieus gezicht vertelde dat er plotseling nieuwe regelgeving is, die voorschrijft dat bezoekers van Chittagong Hills Tract een maand van te voren toestemming moeten aanvragen om het gebied te mogen betreden. Dit verzoek was voor ons inmiddels ingediend maar nog niet gehonoreerd. We zijn daardoor, officieel gezien, gelimiteerd in onze bewegingsvrijheid. ALO vindt echter dat wij wel moeten kunnen werken nu we hier zijn. De zogenaamde Youth Clubs waar ALO mee werkt, liggen in de directe omgeving van ons kantoor en er is geen bezwaar om deze te bezoeken. Dat klonk al beter. Tot onze directeur vervolgde met de woorden: “ Ik heb het erg druk dus ik heb vandaag geen tijd voor jullie”.
Gelukkig had ik me mentaal voorbereid op een dergelijke situatie, de teleurstelling viel dus mee. Ik moest er eigenlijk een beetje om lachen.
Omdat ons nog geen bureau toegewezen was, zijn we in de trainingsruimte gaan zitten. Van VSO hadden we een bibliotheek aan documenten gekregen die we nu rustig konden doornemen. Toen Anjali ons voorstelde aan een aantal collega’s bleken zij net aan de thee te zitten met, jawel, directeur Arun, genietend van zijn waterpijp. Wij moesten erbij komen zitten, wat ons de kans gaf het ijs te breken met de meegebrachte stroopwafels.
Later, terug in de trainingsruimte, besloot Arun ons gezelschap te houden met zijn laptop en, wederom, zijn waterpijp. Hij legde uit dat hij een kettingroker is en de onhebbelijkheid heeft aan drukte te willen ontsnappen met een rokertje. Het zal de Bangladeshi way of life wel zijn, maar hij maakte op mij een vrij ontspannen, en bij vlagen humoristische indruk. Immer kauwend op een pakketje, bestaande uit een groen blad met noot en limoenpasta, dat mond en tanden een griezelige rode kleur geeft.
Omdat het Anjali’s laatste dag was in Khagrachari, nodigde Arun ons met z’n drieën uit ’s avonds bij hem te komen eten. We werden in de voorkamer ontvangen, waar de meegebrachte chocolaatjes resoluut door hem geweigerd werden. Zijn vrouw kwam stilletjes binnen, groette ons met een hoofdknik en nam de chocolaatjes wel aan, waarna ze naar haar werk vertrok. Het diner werd bereid door, zo neem ik aan, een hulp in de huishouding. De sfeer was vrij formeel en daarom enigszins ongemakkelijk. Gelukkig vertelt Arun graag over zichzelf en benadrukt dat hij in deze regio een gerespecteerd man is. Toen wij vroegen naar de periode die hij heeft doorgebracht bij het verzet, kwamen de foto’s op tafel. Al met al een eer om bij de directeur te worden uitgenodigd. Uitzonderlijk is ook dat we zijn privé toilet mogen gebruiken op kantoor. Hij kwam naar ons toe met de woorden: “Sunny, I saw you waiting for her. In case of emergency, you can use”.
Nadat wij weer een halve dag hadden zitten lezen en vroegen of we iemand ergens mee konden helpen, was het antwoord: “ Go home, get some rest”. Dat moet je niet tegen ons zeggen, resultaatgericht als we zijn. Tijd dus om het voortouw te nemen. Nadat de plannen vier keer gewijzigd waren, zijn we samen met de zogenaamde focal person van onze organisatie, de contactpersoon voor alle partijen waar ALO mee werkt, bij drie Youth Clubs (YC) op bezoek geweest. Een YC bestaat uit een groep jongeren tussen 18 en 35 jaar die zich vrijwillig inzetten voor hun gemeenschap. Zij kunnen, met hulp van VSO en ALO, kleine onderneminkjes starten en dienen zo als voorbeeld. Ook kunnen zij zich inzetten voor locale projecten, zoals het installeren van sanitaire voorzieningen of het geven van taallessen. Het is de bedoeling dat wij observeren, veel vragen stellen en er zo achter komen waar onze ‘ business development’ vaardigheden van pas kunnen komen.
Dat klinkt eenvoudiger dan het is. De leden van de YC’s spreken hoofdzakelijk hun eigen dialect, daarnaast Bangla en een enkeling durft een paar woorden in het Engels te zeggen. De helft van de tijd verstaan wij daardoor niet wat er gezegd wordt en zijn wij afhankelijk van onze focal person, die in dit geval als tolk optreedt. Of hij letterlijk vertaalt wat wij hem vragen, kunnen we alleen maar raden. Als een lang gesprek in het Bangla tussen focal person en vrijwilliger resulteert in het antwoord ‘he doesn’t know’, betwijfelen we dat ten zeerste.
Vergaderingen verlopen rommelig, ongestructureerd en zijn voor mij soms moeilijk te volgen. Eén van de clubhuizen ligt aan een doorgaande, verkeersrijke weg. Omdat het erg donker is in het van houten palen gemaakte pand, staat de deur open. Het gesprek is niet meer te volgen als er een grote truck voorbij komt razen. Mannen rochelen luidruchtig en staan op om uit het raam te spugen, telefoons gaan hard rinkelend af en worden op luide toon beantwoord, dwars door een gesprek heen en clubleden komen en gaan wanneer het hen uitkomt.
Vragen die wij stellen, blijven onbeantwoord in de lucht hangen of krijgen een antwoord dat niet aansluit op de vraag. Soms doen we een suggestie die van de hand gewezen wordt, om vervolgens later als onderwerp ingebracht te worden alsof het een nieuw idee is. Het is geen onwil, zoveel is ons wel duidelijk. Wij zijn nieuwe gezichten en worden geintroduceerd als experts op het gebied van marktontwikkeling. Mensen stellen zich, vooral richting mij, terughoudend op en richten zich voornamelijk op Sun. Mannelijke clubleden gaan zonder aarzelen naast hem zitten, maar de twee stoelen naast mij blijven leeg. Zelfs meisjes kijken me stiekem van onder hun wimpers aan en zeggen geen woord. Mannen voeren het hoogste woord lachen met Sun om zijn pogingen Bangla te spreken. Vervolgens vragen ze aan hem of ik ook Bangla spreek.
Frustrerend soms want wij willen graag weten waarmee we ons nuttig kunnen maken. Tegelijk realiseer ik me dat we hier pas net zijn en geduld moeten hebben. Ondanks alle chaos zijn we al het een en ander te weten gekomen over de inkomsten genererende activiteiten van de locale bevolking: het hoeden van varkens, geiten en kippen, viscultivatie en het, door middel van wormen, produceren van compost. Er gaat een wereld voor me open.
Zolang wij het voortouw nemen wat actie betreft, komt het vast goed. Op naar week twee!
-
17 Februari 2015 - 06:28
Marij:
Waanzinnig!!! Haha, zo geinig om te lezen! Heel erg herkenbaar. Dankzij google translate mezelf al heel veel duidelijker kunnen maken.. ideaal!
Zo te horen mag je wel wat awareness training gaan geven omtrent gender equality! Wat een medieval praktijken!
Die baas van jullie is wel een typ, zeg. Heel genereus dat jullie ook zijn pleepot mogen gebruiken. Zo hospitable die Bengla's. ;)
Veel plezier! XX -
17 Februari 2015 - 06:35
Marion:
Net terug van een bijeenkomst bij een financial institution. De kofiedame vraagt alle aanwezigen (heren) of ze koffie willen, of iets anders, en wat er dan in moet. Mij vraagt ze niks. Ik krijg gewoon koffie voorgezet, met vette melk - waar ik een absolute hekel aan heb. Hoezo, sisters.
Ik wil maar zeggen, het ligt niet aan jou. Trek het je niet aan. Het enige wat je kunt doen is het goede voorbeeld geven, en hopen...
-
17 Februari 2015 - 06:52
Jitta:
Haha, jeetje, wat een andere wereld zeg! Ik zou niet tegen die ongelijkheid kunnen en had direct zelf geantwoord op de vragen over mij die ze aan Sunny stellen! Irritant zeg, jij kan ook praten ;-) gisteren stond ik al een tijdje te wachten bij de drie stations om mijn auto te wassen. Komt er een Fransoos aanrijden, die zonder pardon voor mij de wasstraat inrijdt op het moment dat er 1 vrijkomt. Dat laat ik me al niet gebeuren he. Ik ben uitgestapt en heb die Fransoos mooi even de waarheid vertelt in zijm eigen taal. Opzouten! Hahaha! Veel plezier en succes! X -
17 Februari 2015 - 21:28
Melisse:
You go girl! :-) :-)
Ga zo door lieve Ka, je doet het super! We zijn trots op je.
Kus uit Oldenzaal -
18 Februari 2015 - 17:52
Margaretha:
Niet normaal Kalina. Dat jullie dit allemaal mogen meemaken!!
Gebruiken ze daar trouwens pruimtabak? -
19 Februari 2015 - 04:33
Kalina:
Haha, Jit, ik had niet anders van je verwacht! Heerlijke actie, en nog in het Frans ook, top!
Ze zijn iets minder direct hier dus ik probeer de Hollandse felheid nog een beetje achterwegen te laten.
Margaretha, de mannen kauwen de hele dag op die bladeren met noten, daar krijgen ze die rode mond van. Pruimtabak zou me niets verbazen maar heb het nog niet gezien. Hoe dan ook wordt er de hele dag door op de grond gespuugd, maar dat kan ook gewoon stof zijn waar ze van af willen.
Dank voor het delen van jouw ervaring Marion, ik zal het inderdaad maar niet persoonlijk opvatten. Maar het blijft raar dat de directeur een belangrijk bericht over de veiligheid doorstuurd naar Sun, met de mededeling erbij: "Please share with Kolina". Is dat dan Bangladeshi gemakzuchtigheid? -
19 Februari 2015 - 16:41
Eelkje:
Hmmm betelnoten, reminds me of Laos en Vietnam. En doet me ook denken aan een trip die we daar gemaakt hebben achter in een of ander busje-achtig voertuig met een man zonder tanden hobbelend op de achterbank over de intens slechte wegen. Continu gerochel en gespuug, da's echt cultuur daar he?
Enneh, hou je taai he Kaatje, die gelijke behandeling voor vrouwen is nog niet overal zo ingeburgerd als hier in Nederland. Geduld, respect en nederigheid..... en hoe groot de overwinning straks als jij straks ook volledig wordt meegenomen in alles! You go girl!
x -
25 Februari 2015 - 13:09
Inge Meertens:
Wat super leuk om te lezen. Ik zie jullie helemaal voor me in zo'n situatie die je omschrijft, zoals bijvoorbeeld een tolk die een heel lang verhaal, in 1 zin vertaalt. Jullie geduld wordt op de proef gesteld! Hihi, zou best een fly on the wall willen zijn daar.
XXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
